Trochę historii: W końcu 1943 roku, w związku z planowanym przezbrojeniem czołgu T-34 w armatę 85 mm, konieczne stało się dalsze wzmocnienie uzbrojenia dział samobieżnych. Podjęto decyzję o skonstruowaniu nowego średniego działa samobieżnego, wyposażonego w armatę 100 mm. Zespół pod kierunkiem gen. F.Pietrowa z Fabryki Artyleryjskiej nr 9 w Swierdłowsku, skonstruował nową armatę oznaczoną D-10. Równocześnie, w fabryce "Uralmaszzawod" w Swierdłowsku, dokonano adaptacji kadłuba działa SU-85.
Nowe działo samobieżne przyjęto do uzbrojenia armii radzieckiej w lipcu 1944, a do końca 1944 roku dostarczono ok. 500 nowych dział. W pierwszej połowie 1945 wyprodukowano jeszcze ok. 700 wozów. Były one niezwykle efektywnym środkiem walki z nowymi typami czołgów niemieckich. Odegrały bardzo istotną rolę w końcowej fazie wojny, m.in. w operacji balatońskiej i berlińskiej. Od kwietnia 1945 roku, działa SU-100 znalazły się w uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego, ale większe ich ilości dotarły dopiero po wojnie. Na uzbrojeniu Wojska Polskiego pozostawały do końca lat 50. W okresie powojennym, działo SU-100 weszło na uzbrojenie armii państw Układu Warszawskiego oraz Kuby i państw arabskich. Zostało użyte bojowo w wielu regionalnych konfliktach zbrojnych (np. wojna koreańska, wojny arabsko-izraelskie).
Dane taktyczno-techniczne
Masa - 31,6 t.
Załoga - 4 ludzi
Wymiary - długość całkowita 9,45 m, długość kadłuba 6,10 m, szerokość 3,00 m, wysokość 2,24 m, prześwit 0,40 m.
Uzbrojenie - 1 armata 100 mm wz. 1944 D-10S, 2 pistolety maszynowe 7,62 PPSz, po wojnie: 2 karabinki AK i 1 wkm przeciwlotniczy DSzK|; kąty ostrzału w płaszczyźnie poziomej 16 stopni, w płaszczyźnie pionowej od -2 stopni do +17 stopni. Przyrządy celownicze i obserwacyjne - 1 peryskopowy przyrząd dowódcy, 1 celownik teleskopowy TSz-19, 1 panorama artyleryjska Goertza, 3 peryskopy obserwacyjne, 5 szczelin obserwacyjnych, (po wojnie, urządzenia noktowizyjne)
Amunicja - 34 naboje do działa, 300 nabojów do pm, 20 granatów ręcznych.
Pancerz - spawany z płyt walcowanych o grubości - jarzmo armaty 110 mm, przód 75 mm, boki i tył 45 mm, dno i góra 20 mm.
Napęd - silnik wysokoprężny, 4-suwowy, widlasty 12-cylindrowy W-2-34, średnica cylindrów 150 mm, skok tłoków 180-186 mm, stopień sprężenia 15, pojemność 38880 cm³, moc maksymalna 500 KM przy 1800 obr/min, chłodzony cieczą.
Paliwo - olej napędowy, pojemność zasadniczych zbiorników paliwa 465 l, dodatkowych 270 l (Nie podłączone do układu paliwowego. Paliwo trzeba było przepompowywać do zbiorników głównych), zużycie paliwa 270 l/100 km drogi lub 350 l/100 km terenu.
Instalacja elektryczna - jednoprzewodowa 24 V.
Łączność - zewnętrzna - radiostacja krótkofalowa 10-RF-26F, wewnętrzna - wewnętrzny telefon czołgowy TPU-47.
Osiągi - moc jednostkowa 11,6 kW/t (15,8 KM/t), nacisk jednostkowy 0,82 kg/cm, prędkość maksymalna 50 km/h, zasięg po drodze 310 km, w terenie 180 km.
Pokonywane przeszkody - wzniesienia 35 stopni, rowy szerokości 2,50 m, ściany wysokości 0,73 m, brody głębokości 1,10 m.
(za pl.wikipedia.org)
W grze:
Niszczyciel czołgów VI poziomu posiadający 580 HP. Załoga 4-osobowa: dowódca (radiooperator), celowniczy, kierowca-mechanik, ładowniczy. Moc silnika 500 k.m. daje rozpędzić pojazd do 50 km/h. Pancerz kadłuba 75/45/45. Podstawowe działo 85 mm D-5S z zapasem amunicji 62 szt. zadaje obrażenia 120-200 HP z penetracją 90-150 mm. Zasięg widzenia 350 m, a sygnału podstawowego radia 325 m.
Dodatkowe działa:
VII - 100 mm D-10S 230/230/330 175/235/50
VII - 85 mm D5S-85BM 180/180/300 144/194/44
VII - 122 mm D-2-5S 390/390/465 175/217/61
Zobaczymy jak się spisze na polu bitwy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz