KW-2 - radziecki czołg ciężki okresu II wojny światowej. Był
to czołg z najcięższym uzbrojeniem artyleryjskim na świecie w momencie jego
powstania.
Czołg KW-2 powstał jako wersja pochodna nowego typu czołgu
ciężkiego KW-1, opracowanego w 1939 w Leningradzkich Zakładach Kirowskich
(LKZ). Oznaczenie KW otrzymał na cześć ludowego komisarza obrony Klimenta
Woroszyłowa. Prototypowy czołg KW-1 testowany był bojowo w wojnie
radziecko-fińskiej (wojnie zimowej), w walkach na Przesmyku Karelskim w grudniu
1939. Okazało się jednak, że stanowiąca uzbrojenie czołgu armata L-11 kalibru 76,2 mm była
niewystarczająca do niszczenia drewnianych i żelazobetonowych schronów i
umocnień fińskich. Zakłady LKZ otrzymały w szybkim tempie polecenie opracowania
wersji czołgu KW z armatą większego kalibru. Zdecydowano się na bezprecedensowe
posunięcie w postaci zamontowania w czołgu w obrotowej wieży zmodyfikowanej
haubicy M-10S kaliber 152 mm ,
rozwiniętej z haubicy holowanej wz.1938.
Nowy wariant czołgu odróżniał się od standardowego KW wysoką
wieżą o dużych rozmiarach, mieszczącą nowe uzbrojenie. Opracowano go w szybkim
tempie już w końcu stycznia. Czołg ten z racji potężnego uzbrojenia nazwany
były nieoficjalnie "drednot". Próby czołgu i uzbrojenia wypadły
pomyślnie i zdecydowano o budowie kilku sztuk serii informacyjnej czołgów
"KW z dużą wieżą", jak wówczas był jeszcze oznaczany.
Dwa lub trzy czołgi serii informacyjnej zostały wysłane od
razu w marcu, bez przeprowadzenia prób państwowych, na front kończącej się
wojny z Finlandią. Ich uzbrojenie pokazało tam swoją wartość w walce z
umocnieniami, a pancerz czołgu udowodnił praktyczną nieprzebijalność przez
większość dział. Po zakończeniu wojny, 28 maja 1940 Rada Komisarzy Ludowych
podjęła uchwałę o produkcji czołgów KW-1 i KW-2. Dopiero wówczas przeprowadzono
próby państwowe czołgów. Mimo wad mechanicznych, czołg został skierowany do
produkcji seryjnej.
Czołgi KW-2 zasadniczej serii produkcyjnej odróżniały się od
prototypów i czołgów pierwszej serii konstrukcją wieży: w pierwszej serii miała
ona skośną przednią ścianę, w zasadniczej serii wszystkie ściany wieży były
prostopadłe. Do ataku Niemiec na ZSRR (22 czerwca 1941) zbudowano 200 czołgów
KW-2 (wg innych danych 202 lub 232).
Seryjne KW-2 zaczęły wchodzić na uzbrojenie Armii Czerwonej pod
koniec 1940. Z powodu niewielkiej liczby, używane były najczęściej w
dowództwach korpusów zmechanizowanych. Czołgi te spełniały rolę czołgów
wsparcia, analogiczną do nie używanych jeszcze wówczas ciężkich dział
samobieżnych (w odróżnieniu od dział samobieżnych, były całkowicie opancerzone
i miały obrotową wieżę).
Czołgi te trapione były przez usterki większości modeli KW,
czyli niską prędkość i małą trwałość i awaryjność podzespołów przeniesienia
napędu i zawieszenia. Zwłaszcza słabym elementem była niedopracowana skrzynia
biegów. Usterki te były jeszcze bardziej dotkliwe, niż w KW-1 z uwagi na
większą masę czołgu. Poza tym prędkość obrotu wieży i naprowadzania uzbrojenia
była niewielka. Występowały też trudności z obrotem ciężkiej wieży.
Atutem czołgu było jednak potężne działo, strzelające
pociskami o masie 40-52 kg ,
przeciwpancernymi, przeciwbetonowymi i odłamkowo-burzącymi. Trafienie pociskiem
152 mm
niszczyło każdy niemiecki czołg tego okresu. Ponadto, pancerz KW-2, podobnie
jak KW-1, sprawiał niemieckim działom duże trudności. Czołg był praktycznie
niewrażliwy na ostrzał z dział kalibrów 37 mm i 50 mm oraz krótkolufowych 75 mm , do czasu wprowadzenia
przez Niemców nowszej amunicji. Jedynym działem, które mogło w miarę skutecznie
zwalczać czołgi KW była armata przeciwlotnicza 8,8 cm Flak 18. Niemniej
jednak, wielka ilość czołgów KW-2 została stracona przez Rosjan w ciągu
początkowych kilku miesięcy wojny niemiecko-radzieckiej. Było to w dużej mierze
skutkiem nieumiejętnego wykorzystania broni pancernej w walce lub usterek
czołgów, połączonych z trudnością lub niemożnością ewakuacji uszkodzonych
czołgów, lub nawet porzucania czołgów. Mimo to, pojedyncze czołgi tego typu
potrafiły być trudnym przeciwnikiem dla przeważającego liczebnie przeciwnika. W
1942 już tylko niewielka liczba czołgów KW-2 służyła na froncie, po czym typ
ten zniknął z linii.
Czołg konstrukcji klasycznej: z przodu kadłuba przedział
kierowania, w środku przedział bojowy, z tyłu przedział silnikowy i za nim
transmisyjny. Nad przedziałem bojowym obrotowa wieża. Kadłub spawany z
pancernych płyt walcowanych i giętych, wieża spawana z płyt walcowanych.
Załoga: 6 ludzi (kierowca i strzelec-radiotelegrafista w
przedziale kierowania, dowódca, celowniczy i dwóch amunicyjnych w wieży).
Silnik diesla W-2K, widlasty, 12 cylindrowy, o mocy
nominalnej 550 KM ,
maksymalnej 600 KM ,
chłodzony cieczą. Skrzynia biegów: 5 biegów do przodu i 1 do tyłu, bez
synchronizacji. Sprzęgła boczne, planetarne przekładnie boczne, zębate koła
napędowe z tyłu kadłuba. Zawieszenie czołgu: sześć podwójnych kół jezdnych po
każdej stronie, zwieszonych na wahaczach wleczonych, amortyzowanych wałkami
skrętnymi. Koła jezdne z wewnętrzną amortyzacją. Koła napinające z przodu
kadłuba. Po każdej stronie 3 koła podtrzymujące gąsienice. Metalowe gąsienice
szerokości 700 mm .
Uzbrojenie: armata czołgowa M-10S wz.1940 (adaptowana z
haubicy). Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej 360°, w płaszczyźnie pionowej
15° do +12°. Prędkość początkowa pocisku 436-530 m/s (zależnie od rodzaju).
Dodatkowe uzbrojenie: 3 karabiny maszynowe DT kaliber 7,62mm: jeden sprzężony z
armatą, jeden ruchomy w przedniej płycie kadłuba po lewej stronie, obsługiwany
przez strzelca i jeden ruchomy w tylnej ścianie wieży. Zapas amunicji: 36
nabojów do działa i 2407-3087 nabojów do km.
Opancerzenie: kadłub: przód i boki 75 mm , tył 60-75 mm , góra 30 mm , dno 40 mm , wieża: maska działa do
110 mm ,
przód, boki i tył 75 mm ,
góra 35 mm
Dane taktyczno-techniczne
masa: 52
000 kg
długość całkowita: 680 cm
długość kadłuba: 675 cm
szerokość: 332
cm
wysokość: 328
cm
prześwit: 43
cm
prędkość maksymalna: 32 km/h
zasięg: 225
km po drodze, 150 km w terenie
[za: http://panzer.wikidot.com/kv-2-gigant]
W grze:
Czołg ciężki VI teiru posiadający 810 HP. Załoga 6-osobowa:
dowódca, celowniczy, radiooperator, kierowca-mechanik i dwóch ładowniczych.
Silniki M-17F
- 500 k.m., W-2K - 500 k.m. oraz W-5 - 560 k.m. dawały maksymalną prędkość 356 km/h . Pancerz kadłuba:
75/75/70, wieży: 75/75/70. standardowe działo: 122 mm U-11 z zapasem 80
szt. amunicji, zadające obrażenia 338-563 HP z penetracją 46-76 mm i szybkostrzelnością 5.45
pocisków/min. Dwa typy wieży: podstawowa - MT-1z zasięgiem widzenia 320 m i MT-2 z pancerzem
75/75/70 z zasięgiem widzenia 330
m . Podstawowe radio 10R z zasięgiem sygnału 360 m i kolejne 10RK -
440-metrowe. Stosowane uzbrojenie:
V 122 mm U-11 450/370 61/160 5.45
VI 152 mm M-10 700/700/910 110/206/86 2.5
VII 107 mm ZiS-6 300/300/360 167/219/54 6.19
Czołg prawie w podstawowej konfiguracji. Ale sprzedałem
lekki czołg T-50-2, a
część załogi przetransferowałem do KV-2. Od razu było możliwe zastosowanie
ulepszeń: odporniejszy silnik W-2K i mocniejsze radio 10RK.
Zobaczymy co da się osiągnąć jeżdżąc tym powolnym gigantem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz