T-80 - czołg lekki ZSRR

T-80 - radziecki czołg lekki skonstruowany w pierwszej połowie lat 40. jako następca czołgu T-70. Z powodu decyzji o zaprzestaniu produkcji czołgów lekkich wyprodukowany w liczbie zaledwie 75-120 wozów.

W 1942 roku na uzbrojenie RKKA wszedł czołg lekki T-70. Do 1943 roku wyprodukowano ponad 8000 egzemplarzy tych czołgów, ale nie był on konstrukcją w pełni udaną. Za jego największą wadę uznano małą, jednoosobową wieżę. Zajmujący w niej miejsce członek załogi pełnił jednocześnie funkcje celowniczego i ładowniczego armaty, dowódcy czołgu, a w wozach wyposażonych w radiostację także radiotelegrafisty. Szybko okazało się, że jedna osoba nie jest w stanie wykonywać jednocześnie tylu zadań i dlatego postanowiono skonstruować nowy czołg lekki wyposażony w większą, dwuosobową wieżę.

Pierwszy prototyp nowego wozu był gotowy pod koniec 1942 roku. Jego kadłub bazował na kadłubie czołgu T-70. Modyfikacje obejmowały niewielkie zwiększenie grubości pancerza i zmiany konstrukcji górnej płyty, która musiała zmieścić łożysko wieży o większej średnicy. Prototyp otrzymał układ napędowy składający się z dwóch silników gaźnikowych GAZ-11 o łącznej mocy 170 KM. Nowa była wieża. Mieściła ona dwie osoby. Jedna z nich pełniła funkcje dowódcy, ładowniczego działa i radiotelegrafisty, druga celowniczego. Pancerz wieży składał się z połączonych spawaniem elementów odlewanych i walcowanych. Wieża prototypu wykorzystywała jarzmo armaty i właz przejęty z T-70.

Próby prototypu rozpoczęto na przełomie 1942 i 1943 roku. Na początku 1943 roku powstał także drugi prototyp z docelową wieżą. Miała ona silniej nachyloną przednią płytę pancerza i nowe jarzmo armaty, dzięki czemu maksymalny kąt wychylenia armaty był równy 65°, możliwe było więc ostrzeliwanie celów znajdujących się na piętrach budynków. Planowano także użycie uzbrojenia czołgu jako broni przeciwlotniczej, ale niewielka szybkostrzelność armaty stawia pod znakiem zapytania jej skuteczność w takiej roli. Aby ułatwić ładowanie działa przy maksymalnych kątach podniesienia, wieżę osadzono na pierścieniach pośrednich. Do stropu wieży przymocowano okrągłą wieżyczkę dowódcy z peryskopem Mk 4. Jej strop tworzyła pokrywa włazu dowódcy. Celowniczy działa otrzymał własny prostokątny właz.

W połowie 1943 roku wóz odpowiadający drugiemu prototypowi otrzymał oficjalne oznaczenie T-80 i został skierowany do produkcji seryjnej. Trwały także prace nad dalszym rozwojem tej konstrukcji. Na przykład w więziennym biurze konstrukcyjnym w Permie skonstruowano dla T-80 armatę czołgową WT-43 bazująca na przeciwpancernej M-42, która dzięki większej niż w armacie 20Km długości lufy miała mieć większą możliwość zwalczania broni pancernej.

Produkcję T-80 uruchomiono w Fabryce NTKP nr 40 w Mytiszczach pod Moskwą. W drugiej połowie 1943 roku wyprodukowała ona 75, 81 lub 120 czołgów tego typu (dane różnią się zależnie od źródła). Tak niskie tempo produkcji było z jednej strony spowodowane problemami z produkcją układów napędowych GAZ-80, z drugiej uwagami napływającymi z jednostek wojskowych. Okazało się, że napęd czołgu sprawia sporo kłopotów obsługom, układ jezdny czołgu jest przeciążony i szybko się zużywa, a uzbrojenie jest już zdecydowanie zbyt słabe. Ostateczny cios T-80 zadała decyzja o całkowitym zaprzestaniu produkcji czołgów lekkich. W jej efekcie zakończono produkcję T-70 i przygotowania do seryjnej produkcji T-80. W 1944 roku powstawały już wyłącznie zmodyfikowane podwozia T-70 przeznaczone dla dział samobieżnych SU-76, a później także ZSU-37.

Wyprodukowane T-80 trafiły głownie do ośrodków szkoleniowych. tylko część zastąpiła czołgi T-70 w kilku pododdziałach liniowych. Pojedyncze wozy znalazły się także jako wozy dowódcze w brygadach dział samobieżnych. Do dzisiaj przetrwał tylko jeden czołg T-80 wystawiany w Muzeum Czołgów w Kubince. W latach 70. identyczne oznaczenie T-80 otrzymał sowiecki czołg podstawowy.

W grze:

Poziom IV, 350 HP. Załoga: dowódca (radiooperator, ładowniczy), celowniczy i kierowca-mechanik. Podstawowy silnik 170 k.m. z limitem prędkości 45 km/h może być zamieniony na GMC 6004 o mocy 210. Pancerz kadłuba 35/25/25, pancerz wieży 35/35/35. Podstawowe uzbrojenie - działo 45 mm 20K z zapasem amunicji 100 szt. (obrażenia 35-59 HP, penetracja 38-64 mm), szybkostrzelność 28.57 pocisków/min. Wieża z zasięgiem widzenia 330 m i radio 325 m może być zastąpione przez A220 z zasięgiem 525 m.

Możliwe uzbrojenie:

45 mm 20K     47/47/62          51/88/23          28.57

45 mm VT-43  55/55/65          75/110/23        28.57

45 mm VT-42  55/55/65          75/110/23        28.57

37 mm automatyczna Sz-37     40/40/50          46/62/19          34.62